Dinsel yapıların iç mekanlarını bezeyen ve Bizans sanatsal yaratısının en görkemli örneklerini oluşturan anıtsal resim santı, özellikle de Orta ve geç Bizans dönemlerinde, salt bir bezeme ögesi olmanın çok ötesinde bir işlev üstlenmiş ve mimarlığın tamamlayıcı bir öğesi olarak, o mekanın liturjik kullanımı ile doğrudan ilişki içersinde olmuştur. Bizans anıtsal resminin ikonografik programı, ancak mimarinin işlevi ve mekan sağladığı ritüel ile birlikte incelendiğinde anlam kazanmaktadır.