Tasavvuf düşüncesinde derviş çeyizi, ritüellerdeki önemli işlevlerinin yanında sûfîlerin inşa ettikleri kendine özgü alegorik dil içinde derûnî anlatımın yapıtaşı olarak karşımıza çıkmaktadır. Özellikle "derviş tâcı", mutasavvıfların -farklı atıflarla- "marifet", "varlık" ve "âlem" gibi tasavvurlarının izlerini taşımakta ve nirengi noktası "hakikat" olan temsili bir dil oluşturmaktadır. Bu anlamda tâc sadece başa giyilen bir giysi değil, melekût âleminden geldiği kabul edilen kutlu bir nesne ve ...