Yaralı bir kuşun kanat çırpışları gibiydi birbirimize son dokunuşumuz.
Zayıf, titrek ve soluksuz...
Binlerce cam kırığı içimizde, kulağımızda binlerce uğultu, ayrılanlara özgü umutsuzluk ve belirsiz bir sonsuzluk...
Böyle bir gidiş hayal etmemiştik ikimiz de...
Sanki bir yerlerde bir dağ çöktü, bir şehir yıkıldı, altında kaldık.
Ah sevgilim, ne çok ağladık...
Düşlerimi yükledim bir gemiye, bilinmez limanlara doğru yola çıkardım.
Sen neredeysen, belki bulur diye.
Sana ulaştığında belki yüreğimin kanamasını durdurur diye...
Her gidiş bir bitiştir, bunu biliyorum ama her bitiş bir başlangıç değilmiş, öğreniyorum.
Gelmeyeceğini bile bile, bir daha sana asla dokunamayacağımı bile bile özlüyorum. Delilik işte...

Okuyucu Yorumları