Anne olana kadar hepimiz çocuğuz aslında . Gerçekte anne olunca büyümeye başlıyoruz . İlk kızımı kucağıma
aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola girdiğimi düşünmüştüm . Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu .
Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark ettim . İlk kızımla öğrendiğim kelie sabırsa, İkinci ile denge oldu Ayağımın kaydığı, hata yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım , mücadele verdiğim de...
Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu El ele tutuşturup yürümek gibi annelik . İçindeki çocuğun sesine, hissetliklerine
Kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça Hakkını verebildiğin emanetçilik . İçinin kıvımlarına doğru yolculuk...
Daha derine indikçe kendini keşfettiğin Arkeoloji çalışması ...
''Seni çok seviyorum'' diyen kocaman Yüreğe lâyık olma çabası... Bu yüzden Birlikte çıktığımız yolculukta Bırakmamamız gerek ellerimizi .
Çocuklar annelerini büyütür çünkü. Anneler,çocuklar büyüdükçe büyür.

Okuyucu Yorumları