20. yüzyılın sonlarında, ideolojik düzlemde tanımlanan kutuplaşmanın ürettiği devletten devlete yönelen tektipleştirilmiş tehdit algısı zayıflamış ve son birkaç on yıldır toplumsal, ekonomik ve çevresel alanlardaki küresel ve yerel tehditler içerisinde, soğuk savaş mekanizmalarıyla donanmış vvesfalyan devlet yapılarını meşgul eden en önemli sorun kuşkusuz etnik istikrarsızlıklar olmuştur. Etnik sorunlar -şiddet içerikli olsun veya olmasın- Sudan, Lübnan, Irak, Sri Lanka, Gürcistan gibi azgelişmiş ülkelerden; İngiltere, Belçika, İspanya ve Kanada gibi gelişmiş ve demokratik ülkelere kadar çok geniş bir coğrafyada, ulus devlet meşruiyetinin yeniden değerlendirilmesini gerektirmiş ve bununla birlikte evrensel değer haline gelen demokrasi, etnik sorunlar ile en fazla ilişkilendirilen bir konu haline gelmiştir. Demokrasi düşüncesinin uluslar arası hukuk alanında somut ilkeler şeklinde kodifikasyonu ise, uluslar arası yapının, etnik sorunlar yaşayan devletlere, demokratik kurumların geliştirilmesini dikte etmesine meşruiyet kazandırmış ve zayıf demokrasilerde etnik sorunların önlenememesi, olağan karşılanmaya başlanmıştır.
Günümüzde etnisitelere, pozitif statü haklarının tanınmasının, milletin bütünlüğüne katkı sağlayacağı ve ayrılma gerekçesi kalmayacağı için "kendi kaderini tayin" hakkı taleplerinin azalacağı öngörülmekte, demokratik haklar ve kurumlar yerleştiğinde insanların artık etnik bağlılıklar temelinde mobilize olmayacakları değerlendirilmektedir. Bu önermeden hareketle, etnik sorunların demokratikleşme ile aşılıp, aşılamayacağının tespitinin amaçlandığı bu çalışmada "etnik sorunların giderilmesinde demokratikleşme çözüm müdür?" sorusuna cevap aranmıştır.

Okuyucu Yorumları