Bu eser, hicrî 735 (miladî 1334) yilinda vefat eden ünlü Islâm âlimi ve mutasavvifi Izzeddîn Mahmûd bin Ali Kâsânî Natanzî'nin en önemli çalismasidir. Farsça kaleme alinan, tasavvuf klasikleri arasinda hakli bir söhrete sahip bulunan eser, kendisinden sonra gelen birçok mutasavvif üzerinde de etkili olmustur. Tasavvuf örf, âdet ve istilâhlarinin edebî bir sekilde açiklandigi bu kitapta Kâsânî, ele aldigi konulari hikâye ve kissalarla desteklemis; ayrica eserine birçok Arapça ve Farsça beyitler ilâve etmistir. Kâsânî naklettigi hadis, rivayet ve kissalarin da tamaminin kaynakli olmasina özen göstermistir. Kitap on bâb üzerine insa edilmis ve her bâb on fasildan olusmustur. Kâsânî, kitabin telifinde Avârifu'l-Ma'ârif'in yani sira, Ebû Tâlib Mekkî'nin Kûtu'l-Kulûb'u, Ebû Nasr Serrâc'in Lum'a'si ve Kuseyrî Risalesi gibi kaynaklardan da faydalanmistir. Câmi'nin Nefehâtü'l-Üns'ünde Kâsânî'nin bu eserinden bahsetmesi, kitabin kisa süre içinde hakli bir üne kavustugunu göstermektedir.

Okuyucu Yorumları